En elke keer stond ze daar, voor het raam, de lege handen waarmee ze geprobeerd had haar gebroken dromen in elkaar te zetten rood van het bloed naast haar smalle heupen, de nacht spelend met het zwart van haar haren. En elke keer opnieuw als hij haar zag staan kon hij niets anders dan treurig te staren naar het allang verloren meisjes voor het lege ruit, want ieder die haar daar zou zien zou niets anders kunnen dan een lichte steek medelijden voelen.
Zij is niet het meisje dat de hele dag bezig is met de meningen van anderen maar ze maakt zich tegelijk ook druk als ze haar weer eens zeggen hoe lelijk en hoe dom ze is. De woorden 'slet' 'nerd' en 'loner' lijken dan als wind langs haar heen te waaien, ze raken haar tocht echt en kerven elke keer diepere littekens in haar ziel. Zij is geen meisje als alle anderen, maar ze wil het zo graag zijn. Want dat mensen die haar dag in dag uit weer naar beneden halen laten haar geloven dat het het verliezen van jezelf waard is om 'normaal' te zijn, om populair te zijn, om te zijn zoals zij.
Het waren geen dingen die hij van haar wist, of te weten zou komen, maar elke keer, elke keer stond ze er weer en maakte zijn wandelingen iets minder eenzaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten